รักที่ผ่านพ้น เจ็บจนทรมาน
เหลืออยู่แค่ความปวดร้าวในใจ
จากรอยเล็กๆ ที่ปล่อยที่ทิ้งไว้
ไม่นานก็เริ่มใหญ่ ไม่อาจรักษา
รักที่ยังลึก แค้นก็เริ่มฝัง
ฝังอยู่ที่ตรงร่องรอยหยดน้ำตา
ทิ้งฉันไว้ลำพัง ขังหัวใจไว้จนด้านชา
ให้ตายช้าช้า ใช่ไหม
กับสิ่งที่โดนกระทำ มันตอกย้ำให้จำจนตาย
จะจบยังไงสุดท้าย จะไม่ยอมอภัยทั้งนั้น
อยากจะปล่อยไปให้ไกล
และไม่ต้องเจ็บปวดใจอย่างนี้
แต่ทำไม่ได้สักที
ยิ่งทรมานเหมือนตาย
อยากให้รู้ว่าฉันต้องทนปวดร้าวสักเท่าไร
เธอต้องเจ็บช้ำทุรนทุราย
ไม่ว่านานเท่าไร ฉันยังแค้นเธอ
รู้สึกบ้างไหมที่ทำให้ใครต้องทน
สับสนมืดมนหมดทางที่ไป
รักที่ถึงทางตัน คงไม่มีวันเริ่มใหม่
หยุดหายใจ คงง่ายกว่า
กับสิ่งที่โดนกระทำ มันตอกย้ำให้จำจนตาย
จะจบยังไงสุดท้าย จะไม่ยอมอภัยทั้งนั้น
อยากจะปล่อยไปให้ไกล
และไม่ต้องเจ็บปวดใจอย่างนี้
แต่ทำไม่ได้สักที
ยิ่งทรมานเหมือนตาย
อยากให้รู้ว่าฉันต้องทนปวดร้าวสักเท่าไร
เธอต้องเจ็บช้ำทุรนทุราย
ไม่ว่านานเท่าไร ฉันยังแค้นเธอ
อยากให้รู้ว่าฉันต้องทนปวดร้าวสักเท่าไร
เธอต้องเจ็บช้ำทุรนทุราย
ไม่ว่านานเท่าไร ฉันยังแค้นเธอ